Koronadan kurtulmak için

Bu yazıda bir doktordan beklenen reçeteyi beklemek elbette doğru değildir ancak biz okuma ve hayat tecrübelerimizle faydalı olma noktasından hareketle bir kısım tespitlerde bulunmak isteriz.

İnsan vücuduna hükmeden sinirler, duygular ve bunların mekânı olan bedenin ayakta ve hayatta kalmasını sağlayan ruh olması noktasından sıralananların sağlığı için kendi özelliklerine göre ilâç ve ihtiyaçlarının karşılanması gerekir.

İhtiyaç ve ilâçlar bilinen maddî olduğu gibi manevî olanını da unutmamak gerekir ki maddî olanı ehline havale ederek ilgi alanımız olan maneviyat noktasından konuya yaklaşalım.

Maddî bedenin sevk ve idaresi manevî duygulardır ki bunlar da bir kısım sinirler vasıtasıyla, alâkalı asap yoluyla yapılmasından hareketle duygunun ifrat ve tefritten kaçınarak ziyadesiyle vasatta kullanımına dikkat etmek gerekir.

Vasatta kullanımı, o duygunun var oluş hikmetini bilerek o istikamette kullanımı, bu noktada olması gerekendir. Diğer kullanımlar ara sıra yüklenilen fazlalıkların kontrollü atılması için belki lüzum olması yanı sıra bunu da bir nimet bilmeli.

Duygunun var oluş ya da veriliş hikmetine işaret ve o istikamette kullanım; tabanda o duyguda tavanda ise ruh dünyamızda durulma, rahatlama ve morali ve huzuru netice verecektir, inşaallah.

İşte bu huzurun devamı için her duygunun yapısına uygun ilâç ve ihtiyacın karşılanması sürekli ama lüzumu kadar olmalı ki yeni bir aşırılık başka bir probleme dâvetiye çıkarmasın.

Kimi duygulara bilinen bir türkü, bir ses, bir söz, bir göz, bir yüz, bir manzara, bir el, bir temas, bir öpmek, bir şefkat, bir ilgi gibi şeyler ilâç olabilir ama lütfen dozajında…

Zira insanı batıran ölçüsüz ve meşru olmayan bir lokma, bir kelime, bir dane, bir lem’a, bir işaret, bir öpmek olduğunu da unutmamak gerekir.

Baş ziyadesiyle yükü kaldırırken göz bir kılı bile kaldıramaz. Göze, gözün kaldıracağı letafette duygu, başa da yükleneceği kadar dert yeterlidir, fazlası kıyameti koparır.

Bazen dünyaya yerleşemeyerek, zindanda boğazı sıkılmış insan gibi “of of” deyip dünyadan daha geniş bir yer istenilir gibi, bir zerreciğin, bir hatıranın, bir dakikanın içine dalarak hayat batırılıyor. Koca dünyaya yerleşemeyen kalb ve aklın o zerrecik ya da zamana sığıştırılması, en lüzumlu duyguların, en lüzumsuz vakitte harcanması olmakta.

Madem dünyanın hayatı budur; cismanî bedende yaşarken zaman zaman kalb ve ruhun hayat derecesine çıkarak orada da yaşamalı, rahat ve huzur bulunmalıdır. Zannedilen hayatın o kadar geniş ve uzun olmadığının farkına varılmalıdır. Geçmiş ve geleceğin zaman aralığında darda kalan ve daracık olan şimdiki zaman sadece bir “an” denilecek kadar kısadır. Bu kadar kısacık yere, o kadar şeylerin sığışmayacağını bil ve aklını başına iman itaat ile al da rahata er. Er ki işin gerçeği; şimdinin hakikatleri ile hareket ederek, geçmişteki sıkıntı, gelecekteki endişe şimdinin sabrını bitiriyor olduğunu anla.

Evet, şimdinin koronası geleceğin bilmem nesinin çaresi, yaşanılan o hâlin hikmetini kavramaktan geçer. Bilinen ve ehli eliyle yapılan tavsiyelerle beraber manevî sabır ve moral ordusunun geçmişe ve henüz olmayan geleceğe gönderilmesi ile şimdi olan merkezin zayıf düşürülmesi hatasına düşülmemesinden geçtiğini artık tecrübe etmeliyiz, vesselâm.

Mehmet Çetin

20 Ağustos 2020 Yeni Foça İzmir